Historię Prus można podzielić na cztery okresy. Pierwszy to okres do XIII wieku. Są to czasy, kiedy ziemie te zamieszkiwane były przez plemiona Prusów. Z plemionami tymi nawiązywało kontakty handlowe mocarstwo rzymskie oraz podróżnicy przybywający tu z wysp brytyjskich. W kronikach kraina ta opisywana jest jako bogata i gościnna. Zmierzch tych czasów zwiastuje przybycie chrześcijańskiego misjonarza znanego później jako św. Wojciech. Przybysz początkowo zostaje przyjęty gościnnie, lecz jego dziwne i natrętne zachowanie irytuje starszyznę i kapłanów plemienia, czujących zagrożenie swojej pozycji społecznej. Mnich odmawiając opuszczenia plemienia ginie z rąk Prusów. Tu kończy się pierwszy okres dziejów Prus.

   Następny okres to chrystianizacja mieszkańców tych ziem. Zaczyna się ona wraz z prośbą o wsparcie w walkach z plemionami pruskimi wojsk księcia Konrada Mazowieckiego kierowana do Zakonu Krzyżackiego. Zakon ten, wspierany przez zachodnioeuropejskie rycerstwo podbija te ziemie i zakłada tu państwo krzyżackie. Na tereny te przybywają osadnicy z Niemiec (Prusy zachodnie) i Mazowsza (Prusy wschodnie). Grody i zamki budowane są na zgliszczach grodów pruskich. Państwo to w tej formie trwa do XVI w. prowadząc praktycznie bezustanne walki ze wszystkimi sąsiądami.

   Rok 1525 rozpoczyna następny okres - zakon staje się lennikiem Polski i Litwy. Przestaje być państwem katolickim, przyjmuje wiarę protestancką, co pozbawia je poparcia katolickich krajów Europy zachodniej. Państwo te na przestrzeni wieków rośnie w siłę, staje się księstwem, później królestwem, a w XVIII w. uczestniczy w rozbiorze Polski.

   W roku 1945 wraz z zakończeniem II Wojny światowej Prusy, na mocy Traktatu Poczdamskiego, zostają podzielone pomiędzy Polskę i Związek Radziecki, a po jego rozpadzie również pomiędzy Litwę, Łotwę i Rosję. W tych granicach kraina ta znajduje się do dnia dzisiejszego.