Na godzinę jedenastą zwołano uroczyste posiedzenie władz miejskich w nowym ratuszu. Radcy i radni miejscy, zaproszeni goście honorowi, jak też urzędnicy i pracownicy magistratu zebrali się przed zamkniętym jeszcze gmachem, gdzie kierownik budowy, architekt Friebel przekazał radcy Seidlowi kunsztownie wykuty klucz do drzwi wejściowych. Po słowach podziękowania dla wszystkich, którzy przyczynili się do wzniesienia budowli, dla rzemieślników i robotników, Seidel otworzył drzwi, po czym w sali radnych miejskich rozpoczęto posiedzenie. Radca Seidel otworzył i przewodniczył zebraniu. W długiej przemowie zarysował historię miasta i budowy ratusza. Przewodniczący Rady Miasta - Kalweit zabrał głos w imieniu radnych. Oba przedstawicielstwa władz miasta podjęły jednogłośnie decyzję wyasygnowania 10 tys. marek na utworzenie kąpieliska ludowego w mieście. Zgodnie z wolą radnych postanowienie to miało symbolizować, że uroczystość dokonuje się nie tylko w czasach teraźniejszych, lecz pamięć o nim ma być zachowana na przyszłe czasy. To, że utworzenie kąpieliska nastąpiło z okazji obchodów 500-lecia Ełku, ma o tym świadczyć przyszłym pokoleniom specjalna tablica pamiątkowa na wybudowanym obiekcie. Przewodniczący Pruskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych - dyrektor Loehrs z Berlina przekazał miastu pozdrowienia i życzenia pomyślności. Landrat Peters życzył na przyszłość dobrego współdziałania między miastem i powiatem; przekazał jako podarunek od władz powiatu sumę 5 tys. marek na budowę kąpieliska. Życzenia pomyślności przekazali też: radca Weber z Królewca w imieniu niemieckiego, pruskiego i wschodniopruskiego przedstawicielstwa miast (Städtetag), jak też miasta Królewca oraz burmistrz Grieß z Ragnety w imieniu wschodniopruskiego zjazdu przedstawicielstwa burmistrzów (Bürgermeistertag) i pastor Rathke z Ełku dla wschodnioniemieckiego Heimatdienstu. Na posiedzeniu postanowiono zwiedzić gmach nowego ratusza. Budowla spotkała się powszechnie z wielkim uznaniem. Od zewnątrz - prosty i zwyczajny, swoją architekturą dopasowany do sąsiadujących budowli, wewnątrz - porządny i dostosowany do wykonywanych zadań. Ratusz jest siedzibą zarządu, z którego ojcowie miasta i mieszczanie mogą być dumni. W holu głównego wejścia umieszczono tablicę pamiątkową o następującej treści: "Stolica Mazur Ełk ciężko ucierpiała w wojnie 1914 i 1915 roku. Trzykrotnie zajmowali ją Rosjanie. 165 domów uległo zniszczeniu. Na odbudowę zniszczeń oraz wzniesienie niniejszej budowli miasto otrzymało środki z Rzeszy. Budowę rozpoczęto 20 września 1923, zakończono 11 października 1925 roku. Tego samego dnia miasto świętowało historyczną datę swego założenia - dzień Zielonych Świątek 1425 roku". Budowniczym ratusza był Wilhelm Brurein, a pierwszym burmistrzem - Karl Lasch.

    Podczas gdy w ratuszu trwało uroczyste posiedzenie, orkiestra z Wystrucia koncertowała publicznie na wielu ulicach Ełku i Placu Królowej Luizy. Natomiast punktem kulminacyjnym dla wszystkich ełczan i przyjezdnych gości był pochód ulicami miasta. Inne imprezy odbyły się niestety w bardzo ograniczonej formie z powodu małej przystępności dla ogółu. Od godziny dwunastej pojedyncze grupy uczestników imprezy, niektóre przy wtórze muzyki, ciągnęły pod wieżę ciśnień, gdzie miało nastąpić uformowanie pochodu. Niebiosa okazały wyrozumiałość i od południa deszcz przestał padać. Na ulicach już od wczesnego ranka spacerowały wesoło nastrojone grupy ludzi. Rozpoczęcie pochodu przez główne ulice miasta nastąpiło o godzinie trzynastej. Świąteczny pochód, przynajmniej w swej historycznej części, był czymś wyjątkowym. Wykraczał daleko ponad to, czego przy podobnych okazjach zazwyczaj oczekiwano. Specjalny komitet organizacyjny, który opracował plan historycznej części przedstawienia wniósł ogromne zasługi i zyskał podziękowanie od zarządu miasta. Nie była to żadna maskarada bez głębszej treści, lecz ełczanie mogli podziwiać historię swego miasta w minionych pięciu stuleciach w żywych obrazach. Ale nie tylko tym, którzy ów pochód wymyślili, lecz też wszystkim, którzy przyczynili się do jego realizacji należy się pochwała i uznanie. Jak przy dekorowaniu miasta, tak też tutaj tylko przez współudział wszystkich kręgów ten piękny efekt został osiągnięty. I wszyscy uczestnicy obchodów 500-lecia Ełku powinni podziękować na koniec również Bogu za pogodę, bo jakżeby wyglądał "prawdziwy murzyn" na wozie kolonialnym, jeśliby od godziny 12-ej do 14-ej padał deszcz?!

    Ratusz w 1936 roku.